آخرِ راه اومدن با روزگار گره ی کوریه که بخت منه
که تموم اتفاقای بدش شاهدِ زندگی سختِ منه
شاید این زخمی که از توو خوردم و از حرارتش زبونه میکشم
یا تموم بی کسی هامو همش فقط از دست زمونه میکشم
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شبِ تکراریو
بگو هستی و روی ماهتو امشب پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمونِ بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریو
بگو هستی و روی ماهتو امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه
من که پشتم به خودت گرمِ و باز هرچی این راهو میام نمیرسم
نکنه دستمو ول کردی که برم که به هرچی که میخوام نمیرسم
شایدم من اشتباهی اومدم که درِ بسته رو وا نمیکنی
من به این سادگی دل نمیکنم از تو که منو رها نمیکنی
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریو
بگو هستی و روی ماهتو امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریو
بگو هستی و روی ماهتو امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه